من و هنر

این مطلب در سایت منتقد (پایگاه اختصاصی نقد سینمای ایران)

"ده نمکی ها" از دسته ی مستندهای انتقادی از شخصیتی جنجالی به نام مسعود ده نمکی است . البته مستند ساز خود ادعای بیطرفی در مواجهه با شخصیت و محور مستندش دارد اما برخلاف ادعای مستند ساز فیلم کاملا بکطرفانه و یکسو نگر است .

آهنگرانی خود اعلام میکند که با وجود ۱۵ بار دیدن اخراجیها با مردم از فیلم لذت نبرده و به شوخی هایش نخندیده و اعلام میدارد که از خنده های مردم تعجب کرده است . مستند ساز ما فیلم و شخصیت ده نمکی را دوست ندارد اما قصد دارذ به دلیل جنجالی بودن سوژه دست به جنجال بزند . 

مستند ساز سعی میکند از گذشته فیلمساز خرج کرده و او را جزو خانواده سینما نداند و به نوعی او را با وجود فیلم پرفروشش از سینما اخراج کند، آهنگرانی خود در دسته اخراج کننده ها قرار دارد خواه خودخواسته خواه ناخواسته ! . ده نمکی هر چه که بوده و هر چه که هست امروزه عضوی از سینماست و با این بازی های سیاسی و بیانیه جمع کردن ها نمیشود او را جزوی از سینما ندانست .

"ده نمکی ها" قرار است به چه بپردازد، شخصیت ده نمکی، استقبال مردم از فیلمهایش -- چه ؟ اگر هدف شخصیت این فرد جنجالیست چرا پس پای مونتاژ وسط کشیده شده  و چرا با فیلم های آرشیوی سعی در اخراج کردن سازنده اخراجیها دارد  و چرا انقدر سطحی -- در پی صحبتهای منتقدان در مورد فیلم اساسا حرفشان یک چیز است و در یک حرف اتفاق نظر دارند که جواد طوسی آن را خیلی واضح بیان میدارد آن هم استقبال مردم از لودگی و ابتذال است ! (این حرف بسیار کارشناسی نشده و بچه گانه است، به گفته جواد طوسی تمام فیلمهای پرفروش ما از ابتذال برخورددارند !، پس کانی مانگا و کلاه قرمزی و آژانس شیشه ای ... و این فیلمهای جدید جدایی نادر از سیمین و اینجا بدون من و ورود آقایان ممنوع و حتما جرم ساخته فیلمساز مورد علاقه شان از ایتذال برخوردارند که پرفروش شده اند) اگر هدف واکاوی استقبال مردم بوده بسیار حسادت وار و غیرتخصصی و یکطرفانه این کار را انجام داده است و از جواد طوسی پیشکسوت در عرصه نقد این حرفها بعید است .  

تیکه پرانی های پایان مستند نشان از هدف مستند ساز و توجه اش به مسائل پیرامونش دارد . این مطلب طرفداری از مسعود ده نمکی نبوده و نیست بلکه همچنان معتقدم ده نمکی یک فیلم خوب در کارنامه دارد و آن هم اخراجیهای ۱ بوده و ادامه دادن اخراجیها جنبه اقتصادی داشته برای همین در دام فیلمفارسی افتاده است .هیچگاه از ساختار فیلمهایش دفاع نمیکنم حتی از عقایدش هم پیروی نمیکنم چون تعصبی به مسائل پیرامون نگاه میکند . تنها دلیلی که باعث شد این مطلب را بنویسم مستند سازی (پگاه آهنگرانی) بود که خود از شیوه ی سوژه اش یعنی ده نمکی برای بیان حرفهایش استفاده میکند . ده نمکی چه بخواهیم و چه نخواهیم جزئی از سینماست .

در یک جمع بندی کلی این مستند کاملا یکسونگر است و از لحاظ فنی هم مستند نیست بلکه از یکسری فیلمهای آرشیوی و روزنامه ها و خبرگزاری ها تدوینی به عمل آمده و با برداشت نظرات چند تن از منتقدان و تکه برداری از حرفهای آنان شبه مستندی تهیه شده تا به قولی ده نمکی را از اهالی سینما نخوانده و به او گوشزد کنند که راه را اشتباه آمده است در صورتی که چه خوشمان بیاید چه نه ده نمکی پر فروشترین فیلم تاریخ سینمای ایران را ساخته است . وسلام